De voetbaljaargang 2021/2022 zit er op voor VVV-Venlo. De ploeg van trainer Jos Luhukay eindigde op een tiende plaats. Dat is misschien teleurstellend, maar aan de andere kant was ook gewoon net te weinig om een ticket voor de playoffs te bemachtigen. Een plek hoger en de Venlonaren hadden een startbewijs gekregen voor de altijd verrassende nacompetitie.
Tekst: Rob Buchholz | Beeld: Leon Vrijdag
Teleurstelling en de kans op succes liggen dus, zoals eigenlijk het gehele afgelopen seizoen, redelijk dicht bij elkaar. En dat was ook precies de boodschap die in de zomer van 2021 voorspeld werd. “Dit wordt een seizoen van vallen en opstaan.”
Persoonlijke verwachtingen
Het is lastig om aan te geven of supporters nu teleurgesteld moeten zijn of met een gevoel van berusting de zomerstop in moeten gaan. Het antwoord ligt waarschijnlijke in de persoonlijke verwachtingen. Sommige fans hoopten of verwachten een play-off ticket. Anderen leefden van wedstrijd naar wedstrijd en gingen tijdens het afgelopen jaar van niets uit. Voor beide visies is iets te zeggen. De teleurstelling valt het beste te verklaren doordat VVV tijdens een aantal momenten gigantisch door de mand viel. Als het mis ging, ging het ook goed mis.
Drie mindere fases
Er waren tijdens de competitie een drietal fases dat de kritiek niet mals was. Na een hoopvolle start, kwam er medio oktober zand in de motor. Zes nederlagen op rij (inclusief de bekerwedstrijd tegen NAC), zorgden voor de eerste kritische geluiden. VVV wist zich echter te herpakken, maar vlak voor de winterstop ging het weer mis. Een serie artikelen in De Limburger over onrust binnen de selectie en de staf deden de ploeg geen goed. De kritische noten van een aantal spelers en stafleden over te hard trainen en een slechte relatie met de trainer hadden een averechts effect. Sterker nog, ze zorgden ervoor dat de op papier eenvoudige thuiswedstrijden tegen laagvliegers Jong Utrecht en Top Oss nul punten opleverden. Tijdens de winterstop verdwenen een aantal spelers en werd de selectie voorzien van vers bloed. Zeker toen het publiek, na het afschaffen van de coronamaatregelen, weer de kans kreeg om de ploeg te steunen, leken betere tijden aan te breken. Thuiswedstrijden tegen Dordrecht, Roda JC en Volendam zorgden voor spektakel en tevreden geluiden.
Gebrek aan passie en inzet
In de maand maart ging het echter weer mis. Behalve de winst tijdens het inhaalduel bij Helmond Sport kreeg VVV zes keer in korte tijd een fikse tik op de neus. Met name de keiharde nederlagen thuis tegen ADO Den Haag (0-5) en op bezoek bij Jong Ajax (6-1) zorgden voor forse kritiek. De ploeg van Jos Luhukay werd een gebrek aan passie en inzet verweten. Pijnlijk voor de trainer, die deze twee aspecten juist als essentieel onderdeel van zijn aanpak benoemde. De laatste twee thuiswedstrijden tegen Telstar (3-2), Excelsior (2-2) en het uitduel tegen Jong Utrecht (2-3) zorgden voor een enigszins positieve afsluiting.
Tussenjaar
Deze diverse fases sluiten eigenlijk perfect aan bij de verwachtingen die Luhukay, Valckx en Bogers voor aanvang van de competitie uitspraken: een seizoen van vallen en opstaan. Het woord ‘tussenjaar’ was een term die de afgelopen tien maanden ook vaak van stal werd gehaald. Wie met diezelfde instelling en zonder hoge verwachtingen deze voetbaljaargang beleefd heeft, zal schouderophalend zeggen: “Een tiende plaats is een logisch gevolg van een gemiddeld seizoen.” De positivo zal zeggen: “Net een paar punten te weinig voor een play-off ticket en dus een extra kans op promotie naar de Eredivisie. Jammer.” De criticaster zal vooral wijzen op de serie wedstrijden waarin de ploeg faalde en zich afvragen waarin de winst van het afgelopen seizoen zit. Waarschijnlijk hebben ze alle drie een punt. Goede vraag is echter: waarin schuilt de progressie van het eerste volledige jaar onder Luhukay? De Venlose coach hamerde op discipline, uithoudingsvermogen en een ontwikkeling voor de lange termijn. De rol van data-analist Michiel de Wit plus performance coach Perrin Hendrix waren daarbij van groot belang. Het doel was om iedereen fysiek sterker te maken. Tevens vroeg hij om tijd en begrip bij de supporters.
Groot verschil in opstellingen
Toen hij eind juni aan zijn avontuur in de Eerste Divisie begon, had Luhukay vooral te maken met een heel leger aan jeugdspelers. Maar liefst 12 jongens waren door alle coronaperikelen in het voorgaande seizoen niet tot nauwelijks actief geweest. In aanloop naar de seizoenstart en in de winterstop kwam daar een hele dosis nieuwe spelers uit alle windstreken bij. De een succesvoller en met meer waarde dan de ander. Wie de opstelling van de eerste twee competitiemaanden naast die van de laatste serie wedstrijden legt, zal veel verschillen zien. Een voorbeeld: van de opstelling tijdens de uitwedstrijd bij FC Dordrecht (5 september) zien we een half jaar thuis tegen Volendam (4 maart) slechts vier spelers terug: Pachonik, Koglin, Janssen en Schroijen. Drie verdedigers en verder dus eigenlijk een compleet ander middenveld en aanvalslinie. Het is geen excuus om flinke zeperds van afgelopen seizoen te verklaren, maar het is ook allesbehalve lekker werken voor een coach die aan een nieuw team wil bouwen. Of is het juist een logisch gevolg van de trainer met een lange-termijn-visie? Het vraagt vooral om geduld bij supporters.
Gestage groei
Heeft Luhukay spelers beter gemaakt? Die vraag was de laatste weken ook vaak te horen. Dit is lastig te zeggen. Zeker door het nodige verloop binnen de selectie en het inpassen van jonge en/of nieuwe spelers. Wel duidelijk zichtbaar was dat spelers er conditioneel op vooruit waren gegaan. Dat bleek al tijdens de beginfase van de competitie toen de ploeg, vaak aangespoord door het hondstrouwe publiek, een aantal duels in de slotfase alsnog wist te winnen. Door de vele wisselingen in de opstelling – en dus het uitblijven van automatismen – sloop er later in de competitie, vooral in uitwedstrijden, de nodige onzekerheid in de ploeg. Afgelopen zaterdag liet de coach in De Limburger weten dat hij van mening is dat zijn spelers het afgelopen seizoen veel geleerd hebben. Een aantal zou zelfs flinke stappen hebben gemaakt. “Hier kunnen wij als club in de toekomst van profiteren. Deze groep kan gestaag doorgroeien.”
Volgend seizoen
Het is daarom om meerdere redenen lastig om echt een heldere mening over afgelopen seizoen te geven. De boodschap van ‘vallen en opstaan’ bleek waar. Het verzoek om tijd en begrip was terecht. Na de zomer moet de echte waarde van dit ‘tussenjaar’ duidelijk worden. Dat de club het financieel lastig heeft, zal het er niet makkelijker op maken. Met Jos Luhukay, Willem Janssen, Marco Bogers, Marc van Hintum en (voorlopig nog) Stan Valckx is er voldoende ervaring en voetbalkennis aanwezig om met hoop uit te kijken naar het volgend seizoen. VVV zal daarin opnieuw niet meedoen om de titel en directe promotie. Zo realistisch moeten we zijn. Maar met iets meer stabiliteit moet het behalen van de play-offs een haalbaar doel zijn. Als de supporters met dezelfde passie en beleving als afgelopen seizoen hun ploeg steunen, is een bezoek aan De Koel nooit vervelend. Want met het benoemen van de supporterssteun is eigenlijk de belangrijkste winst van afgelopen seizoen aangekaart.
