Het carillon en John Lennon

Column: Jac Buchholz | Beeld: Peter Janssen
Als muziekliefhebber pur sang word ik altijd een beetje kriegel als muziek tot iets onbenulligs wordt gedevalueerd, als muziek behang wordt. Het kabbelt zo lekker in de achtergrond. Er zijn mensen die het dan over liftmuziek of muzak hebben. Brrr.
Dat gebeurt met de mooiste nummers, met baanbrekende nummers. Die worden dan in een soepel jasje verpakt, zodat ze vooral niet opvallen. Neem ‘Garota de Ipanema’, bij de meeste mensen beter bekend als ‘The girl from Ipanema’, het nummer dat de bossa nova, een nieuwe muziekstroming aan het eind van de jaren vijftig in Brazilië, op de kaart zette. Dan zijn er van die leukers die er een André Moss-sausje overheen gooien en hup, liftmuziek.
Maar muziek is een kunstvorm, over veel muziek is nagedacht, muzikanten componeren en performen met passie. Natuurlijk zit er ook bocht tussen, maar daar gaat het nu niet over. Muziek, goede muziek, daar neem je de tijd voor, geef je aandacht aan, laat je op je inwerken. Van muziek muzak maken is net zoiets als een kunstschilder vragen of hij een leuk werkje kan maken dat past bij de kleuren van de gordijnen.
Dus nee, veel muziek in de openbare ruimte kan niet op mijn waardering rekenen (en dan bedoel ik niet bewuste optredens van artiesten, dat is iets anders). Al begrijp ik best dat er soms een sfeer mee wordt gecreëerd. Als dat het geval is, wordt er toch nog iets van waarde aan toegekend en dan zeg ik, oké, laat gaan.
Een andere soort muziek in de openbare ruimte die ik wel kan waarderen is die van het carillon, meer specifiek ons carillon, van de St. Martinuskerk (en laat ik vooral niet vergeten te vermelden wat voor een joyeus gevoel ik over enkele weken krijg van het luiden van de kerstklokken, maar dat is een ander verhaal). Ik loop er vaak langs, langs die kerk, hoor van grote afstand al wat er zoal wordt gespeeld. Als de carillonspeler er zelf zit zou je kunnen zeggen dat hij optreedt, maar ook als er voorgeprogrammeerd carillongelui voorbij komt mag ik dat graag horen – of het feit dat ik niet al te dicht bij die kerk woon daar invloed op heeft, weet ik overigens niet.
Het Venlose carillon weet feilloos de stemming van het moment weer te geven. Vorige week nog Sinterklaasliedjes, deze week de eerste Kerstklanken. En ja, ook al krijgen we geen vastelaovend als vanouds, ik weet zeker dat de beiaardier in de late winter zo nu en dan een vastelaovesleedje voorbij laat komen.
Die beiaardier, die eerder dit jaar, in maart, een eerbetoon bracht aan de net overleden Liesbeth List. Ik verwacht een dezer dagen daarom ook ‘Imagine’. Past bij de tijd van het jaar. Bovendien, ‘it was 2 x 20 years ago today’…