Column: Jac Buchholz | Beeld: Peter Janssen
Tijdens mijn dagelijkse wandeling naar en van een bepaalde locatie loop ik vrijwel altijd door de (Grote) Kerkstraat. Een straat met een rijke historie en panden van uiteenlopende leeftijd. Van het weinig inspirerende, voormalige Dagblad voor Noord-Limburg-gebouw tot aan de stadsvilla die onlangs in andere handen is overgegaan. Ik heb ‘m laatst stiekem bezocht, die stadsvilla, via internet. Wat een parel. Heb nog onder m’n matras gekeken maar kwam toch wat tekort om een serieus bod te kunnen doen.
Bij de buurman was ik onlangs fysiek op bezoek. Ja, de pastorie inderdaad, voor een interview met deken Jos Spee, die zijn veertigjarig priesterschap vierde. Hij vond het een voorrecht in zo’n bijzonder, monumentaal gebouw te mogen wonen. Ik kon alleen maar instemmend knikken.
Zo liggen er aan de Kerkstraat nog wel een aantal bijzondere panden, een geschiedenis van eeuwen op een paar vierkante meter. Zoals uiteraard de Martinuskerk, tegenwoordig basiliek. Of het Ald Weishoès, dat momenteel in de steigers staat. Gevel en een beetje kelder, zo leerde ik, zijn nog oorspronkelijk en dus eeuwenoud – begin zeventiende eeuw. De rest is van latere datum, inmiddels toch ook alweer bijna 100 jaar oud, althans een belangrijk deel van het gebouw. Dat is uitgangspunt bij de huidige restauratie.
De straat trekt door die bijzondere gebouwen steeds meer bekijks, zo merk ik. Tijdens voornoemde wandeling zag ik dan ook op diverse plekken mensen aandachtig naar de monumentale gevels turen. En naar de schutting rondom het Ald Weishoès. Daarop vertelt, Antares, eigenaar van het pand, heel kort in woord en beeld de geschiedenis van het gebouw, van begin zeventiende eeuw tot nu. Van school naar stadsherberg.
Het is mooi dat vlakbij een gebied waar toch vooral de koopjesjagers heersen ook wat mensen cultuur willen snuiven. Nog mooier vond ik het tafereel dat ik zag bij de kerkdeur, nog steeds tijdens de eerder aangehaalde wandeling – je ziet nogal wat als je oplet. Er liep een jong gezin naar binnen, ik vermoed om het interieur te bewonderen en eventueel een kaarsje aan te steken. Terwijl vader als laatste naar binnen stapte,zette hij als vanzelfsprekend zijn cap af. In landen als Italië en Spanje nog heel gewoon, je hoofddeksel afzetten als je een kerk binnenstapt, maar in een seculier land als Nederland valt het op. Al ben ik geen kerkganger en evenmin gelovig, als kind van het Roomse zuiden kon ik het wel waarderen, dat kleine gebaar van respect.
Zeker omdat een dag eerder de burgemeester van Venlo besloot de vernieuwde Lage Loswal te sluiten omdat zuipers en snuivers er een eigen feestterrein van hadden gemaakt, zonder rekening te houden met de omgeving. Dan biedt zo’n klein gebaar toch een beetje hoop.
