Column: Jac Buchholz | Beeld: Peter Janssen
Of ze ook koffiebroodjes hadden, vroeg ik bij mijn bakker. Nee, niet meer, luidde het antwoord. Wel gehad. Vanwege eerdere vragen van dien aard. Het gekke was, klanten vroegen naar koffiebroodjes als ze er niet waren en als ze er dan wel waren bliefde bijna niemand ze meer en verdween het merendeel richting het afval.
Een koffiebroodje associeer ik nog altijd met een bijzonder moment, met weekend. Een koffiebroodje door de week… geen denken aan. Net als gebak. Daar keek je naar uit. Zaterdagavond, Fred Oster, rennende marmotten met koddige namen. En een punt Turco-taart, Christoffel-taart, een tompouce (wat ik lange tijd alleen kende als ‘crèmesnitje’) of een Bossche Bol. Al ging die laatste op enig moment in de ban. Lekker, maar zoveel slagroom konden mijn toen al gevoelige ingewanden niet aan.
Je had ooit momenten die bijzonder waren. Waar je naar uitkeek. Waarvan de voorpret (bijna) net zo leuk was als de beleving zelf. Momenten, maar bijvoorbeeld ook gerechten. Moest je ooit echt tot april wachten om asperges te eten, tegenwoordig liggen ze in februari al op het bord. Ooit kreeg je aardbeien alleen in de zomer – vandaar de naam zomerkoninkje – tegenwoordig eet je ze het hele jaar door. En zo zijn er nog tal van dingen te bedenken.
Het heeft te maken met onze hedonistische levensstijl: we willen alles en we willen het nu. Nemen daarom de meest gekke feesten uit andere landen en culturen over. Halloween was ooit een filmreeks, tegenwoordig vieren we het lustig met de Amerikanen mee – ben benieuwd wanneer Thanksgiving zijn intrede doet. Voor het Oktoberfest moest je naar het zuiden van Duitsland, maar als je wil kun je je tegenwoordig ook om de hoek een stuk in de ‘lederhose’ zuipen.
De evenementenkalender is echter nog niet vol genoeg. Dus zag ik tot mijn verbazing afgelopen weekend verklede Venlonaren rondlopen. In september. Nu ben ik wel eens het uur van de dag kwijt, vergis me nog wel eens in welke dag het is, maar er maanden naast zitten, dat is me niet eerder gebeurd. Toch dacht ik even dat ik zo’n anderhalve maand vooruit in de tijd was gesprongen. Is het de elfde van de elfde? Of ben ik helemaal de weg kwijt en staan we aan de vooravond van het traditionele vasten?
Ik was uur, dag noch maand kwijt. Venlo heeft weer een nieuw evenement en dat had – niet vreemd hier – een link met vastelaovend. Dus waren er verklede mensen en klonk er, naast bonkige housebeats, tevens vastelaovesmuziek door het Nolenspark. In september. Omdat het kan. Nou ja, als de mensen het leuk vinden… Mijn moeder zei ooit: ‘Motte ze zelf maar weite’. En zo is dat. We kijken niet meer uit naar dat koffiebroodje, we willen het nu.
