Maradonna zult u denken, wat heeft uw geliefde culinaire columnist in godsnaam met Maradona, zo zult u zich ongetwijfeld afvragen. En terecht. Zo’n titel maakt natuurlijk nieuwsgierig. Om aan alle speculaties maar meteen een einde te maken, nee, ik heb nooit gekookt voor Maradona en nee, hij is evenmin ooit in onze brasserie geweest. Helaas, want zo’n gast aan tafel, dat is zonder meer spraakmakend.
Tekst: Pieter Steenkist (Brasserie Sur Place) | Foto: Leon Vrijdag
Waarom dan toch zijn naam boven dit stukje? Wel, ik las de krant van 26 november met daarin, je kon er die dagen niet omheen, het bericht over het overlijden van Maradonna. Op de voorpagina, met een vervolg op pagina 2 en 3. Heerlijk leesvoer – nee, niet dat de waarschijnlijk beste voetballer ter wereld ooit is overleden, maar de verafgoding van die persoon, van die voetbalspeler.
Dat brengt me bij mijn eigen métier. Hoe zit het met de verafgoding van culinaire grootheden en waarom? Ik weet nog dat ik op 3 havo zat (ja ik had beter m’n best moeten doen en dan had ik die havo makkelijk gehaald maar goed, ik kon niet zo goed stilzitten) en op een gegeven moment bedacht dat ik kok wilde worden. Waarom? Dat weet ik eigenlijk nog steeds niet, behalve dan dat ik als kind wel van lekker eten hield en niet van vroeg opstaan.
Bedenk dan dat ik het nu over midden jaren tachtig heb, een tijd waarin uit eten lang niet zo vanzelfsprekend was als het nu is. Toch waren er toen natuurlijk al ‘grote’ koks en sterrenrestaurants, maar laten we eerlijk zijn, de gewone sterveling had daar nog nooit van gehoord. Ja, misschien van Paul Bocuse, toen al wereldwijd bekend. Landelijk was op dat moment Cas Spijkers een bekend fenomeen maar daarmee hield het ook op, tenzij je in het wereldje zat of in die tijd al op niveau ging uit eten.
Andere tijd natuurlijk, koks stonden toen nog op de achtergrond, in dichte keukens te koken. Er waren destijds nog geen kookprogramma’s, kookwedstrijden op tv, laat staan een televisiezender die 24 uur per dag uitzendt over eten, koken, bakken en al wat er bij komt kijken. Wat dat betreft is er veel veranderd. Koks zijn soms bijna rocksterren (al was ik dan toch liever rockster geweest, maar dat terzijde) zo populair zijn ze. Heeft natuurlijk ook te maken met de veranderde manier van tv kijken, de daar op inspelende tv-programma’s en de sociale media.
Om dan weer terug te komen bij Maradona: zoals hij wordt verafgood, zo verafgoden sommige mensen tegenwoordig koks. Ze zijn er lyrisch over, kijken er kritiekloos naar en volgen ze op de voet. Het zijn fans, zo kun je wel stellen. Maar er zullen waarschijnlijk geen drie dagen van rouw worden afgekondigd als een van deze ‘kookgoden’ komt te overlijden. Bij mij in ieder geval niet. Alhoewel…
