Ja, de kop boven dit stukje is veelzeggend. Ik ben moe. Ik ben heel moe. En nee, niet van het harde werken want daar krijg ik juist energie van. Ik ben moe van, tja, hoe zeg je dat eigenlijk, dat ‘coronagedeuns’.
Tekst: Pieter Steenkist (Brasserie Sur Place) | Foto: Leon Vrijdag
Moe van alles wat je erover hoort. Moe van alles wat je erover leest. Moe van alles wat je erover ziet. Moe van de voorstanders. Moe van de tegenstanders. Moe van wat wel en wat niet… Moe van beslissingen die worden genomen. Moe van beslissingen die niet worden genomen. Moe van de vragen. Moe van de antwoorden.
Vooral ook moe van antwoorden die je niet krijgt en wel graag had gehad. Zoals over een vergunning die we hebben aangevraagd bij de gemeente om eventueel een tent tegen onze gevel te mogen plaatsen. Naar onze mening waren we er redelijk vroeg bij (ja, wij denken in oplossingen en niet in problemen) zo half augustus, toen alles nog wat zonniger leek dan nu het geval is.
Netjes contact opgenomen met de gemeente en doorverwezen naar de personen die over deze materie gaan. Gesprek gehad, offerte door Neptunus laten maken en alles volgens afspraak ingediend. Af en toe gemaild over hoe de stand van zaken was en dan vervolgens natuurlijk het standaard antwoord: het is in behandeling…tot op heden. Achteraf maar goed ook (bedankt Gemeente Venlo voor de laksheid).
Gisteren werd er op Facebook een bericht geplaatst van de Telegraaf, een column over het achteloos dichtgooien van de horeca, die ik helaas niet kon lezen omdat ik geen abonnee ben van deze kwaliteitskrant. Veel reacties natuurlijk: goede reacties, slechte reacties maar vooral ook echt domme reacties.
Wat dat laatste betreft: er zijn dus blijkbaar mensen die vinden dat de horeca niet zo moet zeuren omdat we jarenlang toch maar lekker onze zakken hebben gevuld. Dat we jarenlang hebben geprofiteerd van de economische groei. Dat we de guldenprijs ( ja sorry hoor, wie heeft het er nu nog over de gulden) gewoon hebben laten staan er een euro-teken voor hebben gezet.
Dat we nu ‘zomaar’ steun krijgen om door te mogen gaan. Dat zij (de schrijvers van de domme opmerkingen) deze steun in feite betalen – alsof ik als horeca-ondernemer geen belasting betaal. Dat we belachelijke prijzen vragen voor hetgeen we onze gasten bieden (met dan meteen weer die vergelijking dat vroeger, toen alles veel beter was, een pilsje maar 50 guldencent kostte en wij er nu 2,75 euro voor durven te vragen).
Dat, ja het is echt waar, we uitzuigers zijn omdat we afhaalpakketjes aanbieden voor 60 euro met 4 flesjes bier, borrelnootjes en een tapasbordje of zoiets. Dat, en dit is misschien wel de mooiste, dit alles wat ons nu overkomt bij het ondernemen hoort, oftewel onder de noemer ‘ondernemersrisico’ valt. Dat… nee, laat maar, ik ben al zo moe.
En mochten er nu lezers of lezeressen zijn die dat ook vinden over de horeca: dat we te duur zijn, dat we geldwolven zijn, dat we uitzuigers zijn et cetera. Dat mag. Maar wij als horeca-ondernemers dwingen jullie niet. We zien onze gasten graag verschijnen, willen ze graag in de watten leggen, maar als jullie komen is dat uit eigen keuze. Omdat jullie het, net als wij gezellig vinden. Jullie komen zelf naar de horeca toe, dat moet niet, dat hoeft niet. Je kunt ook thuis je biertje uit de supermarkt drinken, met een schaaltje borrelnootjes. Moet je het wel zelf uit de ijskast halen.
