Column: Jac Buchholz | Beeld: Peter Janssen
Op mijn brievenbus prijkt een nee/nee-sticker. De ene nee geldt huis-aan-huis-bladen, maar volgens mij verschijnen die niet meer, althans niet meer in fysieke vorm. De andere nee is om allerlei reclamefolders buiten de deur te houden. Die zouden zijn bedoeld om geld te besparen, maar ik heb het nergens op gebaseerde vermoeden dat ze de ontvanger geld kosten. Want je zou toch wel gek zijn om al die mooie aanbiedingen te laten liggen.
Liefst zou ik er nog een extra ‘nee’ aan hebben toegevoegd, aan die sticker. Een nee tegen facturen. Hoewel dat ook steeds minder zou baten, want de meeste facturen krijg je tegenwoordig digitaal. Post krijgen is geen lolletje meer, of het nu via de brievenbus of mailbox is.
Een week of wat gelegen lag er ondanks de dubbele nee toch ongeadresseerde post op de deurmat. Een foldertje van een gezelschap dat zich Venlo voor Vrijheid noemt. Op zich niets mis mee, wie is er nou niet voor vrijheid? Al is die vraag natuurlijk lastig te beantwoorden want net als met zoveel andere woorden kan een persoonlijke interpretatie voor nuanceverschillen zorgen. Er zijn politieke partijen die koketteren met het woord vrijheid, in hun partijnaam of in hun slogan, maar vaak is dat meer voor de bühne, de schijn.
Het betreffende foldertje kwam echter niet van de een of andere politieke partij maar van ‘medeburgers’ die zich zorgen maken ‘over een aantal ontwikkelingen van de afgelopen twee jaar’. Met die uitspraak begint hun verhaal. Meteen daarna gevolgd door een betuiging van medeleven aan iedereen die direct of indirect getroffen is door de coronacrisis. Om vervolgens een verhaal op te hangen dat er op neer komt dat je niet kritisch mag zijn over het afgelopen twee jaar gevoerde beleid met betrekking tot corona. Critici, zo schrijven de vrijheidsstrijders ‘werden genegeerd, gecensureerd en/of geridiculiseerd’.
Persoonlijk zou ik na het schrijven van die zin over medeleven even mijn pen hebben neergelegd en me hebben afgevraagd of die folder wel zo’n goed idee is. Die rakelt bij heel wat mensen weer iets op, zoals het onnodig (over)lijden van een naaste. Maar goed, er mag gerust kritisch naar het kabinetsbeleid worden gekeken. Dat werd, is mijn persoonlijke mening, steeds warriger. Omdat er steeds meer deskundigen opdoken, omdat er soms te strenge maatregelen werden genomen die mensen op welk vlak dan ook heel zwaar hebben getroffen of omdat een paar maanden geleden bleek dat de beleidsmakers het spoor bijster raakten en Nederland op slot gooiden waar de rest van Europa alweer ging winkelen en in de kroeg zat. Maar zo is er van ieder land en iedere daar genomen beslissing wel iets te vinden.
En dat mogen we ook, er iets van vinden, ook al betwisten de Venlose vrijheidsstrijders dat en reppen ze over censuur. Je mag in ons land een mening hebben en demonstreren, zolang dat maar netjes gebeurt. Je mag van alles vinden, alleen kan het zo zijn dat de meeste mensen het niet met je eens zijn. Dat is echter geen censuur. Censuur is dat je wordt opgepakt omdat je een andere mening hebt dan de heersende macht. Mochten de Venlose vrijheidsstrijders echte censuur willen ervaren dan moeten ze eens in Moskou gaan folderen met mensen die daar strijden voor de vrijheid, bijvoorbeeld van meningsuiting.
Tot slot nog even terug naar mijn brievenbus en de dubbele nee-sticker. Venlo voor Vrijheid sluit het foldertje af met het feit dat ze hun boodschap zo urgent vinden dat ze de nee-sticker menen te mogen negeren. Als dat ongewenst is, schrijven ze, dan bieden ze daarvoor excuses aan. Ja, het was ongewenst. Waarom denken jullie dat ik zo’n sticker op de brievenbus heb?
