De campagnes zijn eindelijk opgestart, zij het (nog) in betrekkelijk rustig vaarwater. We missen de onderlinge confrontaties en weemoedige beloftes. Wat is er loos? Heeft de pandemie de partijen platgeslagen? Is plots een kleine narcistische tsaar de schuldige? Of broedt er een vorm van collectieve tevredenheid?
Tekst: Toine Schreinemachers | Beeld: Peter Janssen
Het politieke debat lijkt vrijwel verdwenen. Waar voorheen nog zeker een tiental malen aan tafels aangeschoven moest worden, hebben lijsttrekkers nu andere bezigheden. De burger zal het moeten doen met een vol kiesprogramma bij Omroep Venlo. Onder de noemer van Venlo Kiest! is het iedere dag kijken, luisteren, genieten en huiveren in diverse settingen. Daarnaast volgt ongetwijfeld nog een stortvloed aan populaire berichten en gelikt filmmateriaal op social media.
Gemeente Venlo kent ondertussen ook haar eigen pseudo #metoo-affaire. Vele partijprogramma’s ogen flets. Weinig uitgebreid en gedurfde visies ontbreken veelal. De partijen zouden de programma’s samen met elkaar geschreven kunnen hebben. Enkel nuanceverschillen bepalen de kiezers keuze.
Het is kenmerkend dat politieke partijen vervlakken in traditionele volksvertegenwoordiging. Dat doet de maatschappij ook helaas. Trendsetting is hierin het sleutelwoord. Doch voelt dit als iemand met een carnivorengebit vegetarisch te laten eten. Het past ecologisch niet, maar onder trends lijkt alles geoorloofd. De toekomst zal het leren.
Het gaan daarom de verkiezingen worden van het smoelenboek. Herkenbaarheid en geperforeerde deskundigheid. Voor welke type wordt gekozen? Waar is vertrouwen in? De keuze is reuze, er zijn smaken genoeg te vinden binnen vrijwel iedere partij. Zo niet? Dan wordt gevreesd voor een tijdelijke rol op de reservebank.
De kieshulp van gemeente Venlo, zie www.venlo.nl/stemhulp, biedt op persoonlijk beeldwerk weinig soelaas. Aan de hand van een aantal statements kan de burger middels een cursor de mate van importantie aangeven. Een sterk gemis hierin is een numerieke waarde op de cursorbalk. Stemmers beoordelen graag op punten, nu moet zelf ingeschat worden waar deze waardes zich bevinden.
De kieshulp voelt door dit gemis aan als een soort van vrije loterij op een duistere datingsite. Drie-en-twintig vragen en bij elk nog een persoonlijke noot van iedere partij. Leuk om even doorheen te bladeren, maar weinig uitgesprokens in te vinden. One-liners in overvloed en pover anarchistisch gebrabbel.
En toch…verkiezingen zijn altijd innoverend. Niet enkel voor de kandidaten zelf die allen hun stinkende best doen om door te dringen naar het pluche van de raadszaal. Maar zeker ook voor de kiezer. Deze is met zijn/haar keuze straks de uiteindelijke winnaar…STEM!
