Column: Jac Buchholz | Beeld: Peter Janssen
Laat ik beginnen met de opmerking dat het natuurlijk niet stoplicht is, maar verkeerslicht. Een futiliteit, ik weet het, maar stoplicht suggereert dat je altijd moet stoppen en dat is natuurlijk niet zo. Wel vaker dan ons lief is, maar goed.
Herman Finkers gebruikte het woord stoplicht jaren en jaren geleden in iets wat altijd aan hem is blijven hangen, de opmerking ‘één stoplicht springt op rood, een ander weer op groen. In Almelo is altijd wat te doen’. Beetje badinerend, met de bedoeling het wat voortkabbelende bestaan in zijn geboorteplaats op de hak te nemen. Vonden ze in eerste instantie niet leuk, de Almeloërs, maar later zijn ze het laatste deel van die opmerking zowaar als slogan gaan gebruiken.
Het was in die dagen, en ook nog lang erna, dat veel mensen vonden dat ook in Venlo niets te doen was. Veel te weinig evenementen, zo werd er uit vele kelen geroepen. En aan evenementen, daar heeft de mens van nu behoefte aan. Omdat hij of zij zich niet meer zelf kan amuseren.
Veel evenementen het liefst, die dan tot in de puntjes zijn verzorgd zodat eigen inspanningen tot een minimum beperkt kunnen blijven. Dus zet voorafgaand aan een wedstrijd van Oranje een Snollebolleke op een podium en het verklede publiek springt trouw van links naar rechts. Om maar een voorbeeld te noemen. De mens wil vermaakt worden.
Van het voorjaar tot het najaar en ook op andere momenten zijn er daarom tegenwoordig festivals en evenementen. Tot voorjaar 2020. Toen viel alles stil. Vervelend voor de organisatoren en artiesten. Natuurlijk ook vervelend voor het publiek, dat nu zelf een tijdverdrijf moest bedenken, met hindernissen ook nog.
Het werd dus een moeilijk jaar (langer zelfs), maar een paar weken geleden kwam er licht aan het eind van de tunnel. De besmettingscijfers daalden, de vaccinatiecijfers stegen. Er kon worden versoepeld. Dus werd er een datum geprikt waarop we weer de festivalwei in mochten. En zowaar – al was het nog even spannend – Stereo Sunday had de primeur. Leuk voor de organisatoren, leuk voor de artiesten, leuk voor het publiek. Verder puur toeval, die primeur. Maar daar dachten veel mensen anders over, zeker toen het Venlose festival opdook in het Acht Uur Journaal. Dat hadden we in Venlo toch maar mooi even geflikt, zo klonk het. En zo werd het gebeuren rondom het festival ook een soort event, werd een evenement geëvenementiseerd.
Mij gaat dat de pet te boven, maar ik ben dan ook een soort mastodont die de huidige wereld met een iets te nuchtere blik bekijkt. En, zo bedenk ik me opeens, misschien bedoelde Herman Finkers het destijds helemaal niet schertsend en was hij zijn tijd ver vooruit. Er zal op een dag zonder twijfel iemand zijn die van van kleur verspringende verkeerslichten een evenement weet te maken.
