Ook als Venlose middenstander wil je er wel eens even tussenuit, verwarrende tijden of niet. De reis ging naar het kleine eiland Barrøy vlak voor de kust in het noorden van Noorwegen. Het eilandje is snel verkend, er staan slechts een paar huizen op en ook de bewoners leer ik snel kennen, Ingrid, Hans, Martin en Maria.
Tekst: Rogier Knipscheer | Beeld: Peter Janssen
Het is niet gemakkelijk om op Barrøy te komen, het eilandje heeft geen aanlegsteiger, maar dat is iets wat wel hoog op de wensenlijst van Hans staat. Samen met een aanlegsteiger en een grote loods voor opslag zodat de bewoners van de handelspost aan het vaste land de familie op het eilandje wat serieuzer nemen, maar ook zodat het pendelbootje die op de verschillende eilanden de melk van de koeien op komt halen om te verkopen of om er kaas van te maken aan kan meren.
Ik krijg respect voor de hard werkende familie, ik leer ze kennen met al hun nukken en gewoontes. Ik zie ondernemersdrang zoals ik die op een bepaalde manier ook in de Venlose binnenstad zie. Nee, dat ruwe eilandje is niet te vergelijken met ons mooie winkelcentrum, maar toch…
Hans die elk voorjaar mee reist op een vissersboot wat enorm gevaarlijk is en waar hij na drie maanden van terugkomt met genoeg geld om materiaal te kopen dat op het eiland in de onstuimige winters stuk is gegaan. Vissersnetten die kapot zijn geslagen in de woeste zee of hele schuren die verdwenen in het hongerige water en waarvan ze, nadat de storm ging liggen, maar deels de restanten van terugvonden.
Ik leer de familie kennen in hun wens te ontsnappen aan hun dagelijkse werkelijkheid waar ze toch ook weer niet aan willen ontsnappen. Hun gevangenis met open deuren, hun leven gelijk een autarkie. Een leven zo ongelofelijk ingewikkeld en daarnaast extreem simpel. Als de aardappeloogst mislukt is er geen eten, gaan de visnetten stuk dan is er geen eten. Het hout dat aanspoelt wordt gebruikt om nieuwe dingen te bouwen. Ik realiseer me dat ondernemen heel veel verschillende kanten kan hebben. Dat ik als binnenstadondernemer voor andere uitdagingen sta dan de bewoners van een klein eiland. Maar dat we wel moeten acteren, reageren en inspelen op de situatie van het moment.
Te snel moet ik weer afscheid nemen van Barrøy, zoals dat altijd gaat met plekken waar je graag was, en als ik de laatste pagina van het boek de Onzichtbaren van auteur Roy Jacobsen gelezen heb en het boek dichtsla is het alsof ik afscheid neem van vrienden en een eiland dat ik heel goed heb leren kennen. De wereld kan nu soms wat kleiner lijken, maar dat is hij niet. In de literatuur kun je op reis gaan naar vrijwel elk plekje op de wereld en leer je de mensen en de cultuur vaak nog beter kennen dan wanneer je er daadwerkelijk bent geweest. En is in deze tijd het boek dat ik in de achtertuin las, in het zonnetje met een lekker glas bier, ook een veel veiliger uitstapje dan werkelijk op reis gaan.
