Column: Jac Buchholz | Beeld: Peter Janssen
De foto die ik vrijwel dagelijks passeer, aangebracht tegen de etalageruit van een leegstaand pand, ken ik natuurlijk. Toch besloot ik ‘m een paar dagen geleden weer eens wat aandachtiger te bekijken. De foto stamt uit een tijd net voor mijn tijd. Het is het meest zuidelijke stukje Vleesstraat, bij de Roermondse Poort.
In de tijd dat de foto werd gemaakt, kon je daar nog via een afslag met je auto de Vleesstraat en verder de stad in rijden – van een City Promenade was nog geen sprake. Dus kon het gebeuren dat een van mijn ooms in de Jodenstraat in zijn auto stapte om in de Vleesstraat – waar nu Xenos zit ongeveer – Chinees te halen, kon je nog bij de bakker aan de Oude Markt voor de deur parkeren, dat soort dingen.
Ik heb geen herinnering aan die specifieke situatie van de Vleesstraat, de afslag is ergens net vor of tijdens mijn prille jaren verdwenen. Vonden we als binnenstadjeugd geen probleem want je kon er prima voetballen, met de achterkant van de bloemenwagen als een van de doelen. Dat voetballen deden we zo’n beetje overal. Was je met z’n tweeën of drieën, dan was de gats achter de woningen aan de Jodenstraat of die achter de woningen aan het noordelijk deel van de Kwartelenmarkt al toereikend. Die Kwartelenmarkt zelf, de Hoogstraat, Romerstraat, ‘Beej oma achter (de parkeerplaats achter de flats aan de Jodenstraat, het Maasveldje (’s winters met sneeuw ook heel geschikt als sleebaan) en het Julianapark waren andere alternatieven.
Enfin, dat stukje Vleesstraat, dat na het verdwijnen opeens Vleesplein werd genoemd. En waar tegenwoordig zelfs een naambordje met ‘Flujasplein’ hangt. Het is tot nu toe altijd behelpen geweest. Waarschijnlijk omdat het geen echt plein is – zelfde situatie overigens bij het Museumplein, ooit voor auto’s afslag naar onder meer de Parade. Een soort Vlees-noch-vis-plein dat Vleesplein, zeg maar.
Er verscheen een Efteling-achtig kioskgebouwtje. Waar maar weinig mensen waardering voor hadden. De roep om het af te breken werd steeds luider en luider tot de daad bij het woord werd gevoegd. Het bleef behelpen. Winkels trokken weg, andere keerden hun gezicht van het ‘plein’ weg, zoals C&A dat zijn ingang naar de Beekstraat verlegde. Er staat een eenzaam loempiakraampje dat in de winter gezelschap krijgt van de oliebollenkraam, en er is een fietsenstalling met een chic hekwerk eromheen. Banken zijn er neergezet, een beeldje stond er al, maar dat wordt vrijwel helemaal aan het oog onttrokken door het loempiaverkooppunt. In een poging tot wat vrolijkheid strijkt er een keer per jaar – onder normale omstandigheden – een deel van de kermis neer en er worden wat themamarkten gehouden.
Op den duur zal het lelijke, voormalige Hema-pand – dat van binnen echt nog wel iets heeft, zo ontdekte ik vandaag – wel worden afgebroken, wat kansen biedt. Volgens mij zijn er in de loop der jaren al enkele voorzetjes en plannen gemaakt over hoe het Vleesplein – laten we het dan maar zo noemen – wat meer porum te geven. Iets met een groot kunstwerk, zelfs een soort goot (laten we dat maar niet meer doen) en een fietspad in het midden. Dat laatste lijkt me nog niet zo verkeerd. Nu crossen ze kriskras en onoverzichtelijk over het plein. Aan beide zijden een rij bomen. Bomen ook om het plein aan de zuidzijde wat af te sluiten, wat intiemer te maken. En in plaats van het Hema-gebouw? Weet je wat. Dat laten we over aan de mensen die er verstand van hebben. Of in ieder geval van denken te hebben.
