Column: Jac Buchholz | Beeld: Peter Janssen
Gaat het Zomerparkfeest (ZPF) door en in welke vorm? Die vraag zoemt de laatste tijd steeds vaker rond. De organisatie is nog altijd overtuigd van een positief antwoord, maar hoe en wat is niet duidelijk. We hoeven, zo lezen we regelmatig, niets te verwachten. Slim bedacht. Temper de verwachtingen tot een minimum en het valt altijd mee.
Ik vraag me af of dat overtuigde ‘ja’ na gisteren nog altijd rotsvast overeind staat. Het ZPF is immers een meerdaags festival. Aan de andere kant, zonder overnachting, dus dat valt dan weer mee. Zelf hoop ik dat het ZPF doorgaat maar dan wel zoals gebruikelijk. Dat is echter een utopie. Als het evenement doorgaat dan zal het in aangepaste vorm zijn. En dan hoeft het voor mij eigenlijk niet.
Sta mij, voordat woeste hordes ‘parkoholics’ nu het pek en de veren tevoorschijn willen halen, een kleine onderbouwing toe. Zelf kom ik al zo’n 30 jaar op het ZPF – een evenement waar hordes Venlonaren de hele zomer reikhalzend naar uitkijken. Die hordes zullen wat in mijn onderstaande beschrijving herkennen, denk ik in alle bescheidenheid.
Het ZPF, dat heeft nog iets van een ver nadreunende echo van de ‘Summer of love’. Dat is even weer een beetje hippie worden zonder het te zijn of zelfs maar te weten wat dat was. Het ZPF is de gemoedelijkheid troef. Je ontmoet er vrienden, bekenden en familie, ook mensen die je normaal nooit tegenkomt behalve tijdens het… juist. Vaak op een vaste plek, op een vast tijdstip.
Voor veel bezoekers staat dat ontmoeten, gezellig keuvelen met een glaasje bier in de hand, centraal. Wat er op de podia gebeurt, is aangename bijzaak. Ik persoonlijk vind de acts wel interessant, althans een deel. Dus stel ik iedere dag mijn eigen programmaatje samen. Steek op enig moment mijn hand op – “ben effe weg” – om me door de een of andere band (bijna altijd muziek, ja) te laten verrassen. Soms laat ik een act schieten, soms komt er onverwacht een bij.
Door de huidige maatregelen ziet dat alles er totaal anders uit. Ik weet niet wat de organisatie van het ZPF in gedachten heeft, maar ik schets even een weinig aanlokkelijk scenario. Spontaan naar binnen wandelen is er niet bij. Je moet je van te voren aanmelden om erin te mogen. Met veel minder mensen dan gebruikelijk. Eenmaal binnen is het niet even rondwandelen, maar word je naar je stoeltje begeleid. Want de evenementen die doorgaan zijn ‘seated’. Je kunt dan tussen een groep gezellige geestverwanten terecht komen, maar het kan ook zomaar niet. Even van podium naar podium wandelen is er niet bij. Even van vaste pleisterplaats naar vaste pleisterplaats – daar staan die en die, even verderop zus en zo – evenmin.
Daarmee is wat mij betreft de ziel, de onbevangenheid uit het ZPF. Echte ‘parkoholics’ zullen denken: beter iets dan niets. Maar dat zie ik niet zo zitten. Dus ik verwacht niets en wacht op het volgend jaar. Wie weet valt het mee.
