Toen de Venlose kunstenares Monique Romeijn het aanbod kreeg om tijdelijk het voormalige Hema- en Coolcat-pand aan het Vleesplein als atelier te mogen gebruiken zag ze, na een eerste aarzeling, al vlug de mogelijkheden die het omvangrijke pand haar bood. Terugkijkend is het voor haar een periode van nieuwe inspiratie geworden.
Tekst: Jac Buchholz | Beeld: Fons van Bindsbergen
Het voormalige Hema-pand leeft nog volop onder de mensen, zo ontdekte Monique Romeijn de afgelopen maanden. Ze sprak heel wat mensen met goede herinneringen aan de winkel daar, klanten, oud-medewerkers. Dus ja, ze is heel blij dat ze eind augustus vorig jaar ermee instemde om tijdelijk in het pand te trekken. “De eigenaar zocht naar iemand die het tijdelijk wilde beheren en was op een of andere manier bij mij uitgekomen. Wat moet ik in zo’n groot gebouw, ik heb aan huis een prima atelier, was mijn eerste gedachte. Mijn zoon wees me op de mogelijkheden en al snel zag ik die ook. Begin september ben ik er aan de slag gegaan. Samen met een andere kunstenaar, Vincent Boelaarts, die in een ander deel van het gebouw een tijdelijk atelier heeft ingericht.”
Dagboek
Als kind wist Monique al dat ze op een dag kunstenaar zou worden. “Ik was altijd bezig met tekenen, dat was voor mij het belangrijkste. Toen ik 9 jaar was heb ik het ook in een dagboek geschreven: ik weet zeker dat ik kunstenaar wordt.” Interesse in de mode was er ook, geïnspireerd door haar moeder. De opleiding textiel liet ze echter vallen. “Maar in mijn werk zijn wel veel, naast hout, textiele invloeden te zien.”
Berlijn
Ze volgde een lerarenopleiding aan Tehatex in Nijmegen en vervolgens een eerstegraads opleiding voor docent en kunstenaar aan de Kunstacademie in Arnhem. Tijdens haar studie kwam ze al in Berlijn en daar woonde ze na het afronden van de studie ook vier jaar. “Ik was daar actief als kunstenaar maar gaf tevens les. Het was een bijzondere periode, met onder meer de val van de muur.” Een oude fabriekshal was haar atelier waardoor ze de mogelijkheid had omvangrijke werken te maken. Werken die ze bij haar vertrek uit Berlijn naar Venlo altijd ingepakt liet, tot een paar maanden geleden.
Andere levensfase
“Nadat ik uit Berlijn vertrok, kwam ik in een andere levensfase. We kwamen in Venlo terecht omdat ik terug naar Nederland wilde en mijn toenmalige vriend, een Duitse man, over de grens wilde werken. Venlo was wat dat betreft een prima nieuwe woonplaats.” De omgeving, het landschap, werd voor haar een belangrijke bron van inspiratie. “Ik heb onder meer veel in de Peel gewerkt.” Daarnaast was ze de afgelopen jaren betrokken bij regionale projecten van onder andere het Kunstencentrum, Odapark en Museum van Bommel van Dam.
Transparantie
Dat ze eind augustus vorig jaar toch besloot in het voormalig Hema-pand te gaan werken, had vooral te maken met het karakter van het gebouw. “De omvang natuurlijk, waardoor ik weer de mogelijkheid zag groter te gaan werken, op doeken van tien bij anderhalve meter. Maar ook de transparantie. Je hebt dankzij de grote etalageruiten een uitgebreide blik op dit deel van de stad. Ik bezie de wereld van hieruit als het ware als een toeschouwer, zie voortdurend beweging, de dynamiek van de stad.”
Zonder verplichtingen
Het bracht haar terug naar haar Berlijn-periode, vertelt Monique. “Na dertig jaar heb ik de toen gemaakte werken uitgepakt, om te kijken waar ik destijds was gebleven.” Maar het werd geen simpele voortzetting van het werk uit die tijd geeft ze aan. “Ik wilde me ook laten inspireren door de sfeer van het gebouw. Net als veel mensen die een praatje komen maken heb ik er iets mee, heb ik goede herinneringen aan de tijd dat de Hema hier zat. Dus ik ben eigenlijk zonder vooropgezet idee, zonder verplichtingen aan de slag gegaan – ik zie wel, was het uitgangspunt. Met de transparantie en het bouwvallige interieur beide als gids.”
Tegenstrijdig
Het werd een spannende tijd, geeft ze aan. Waarin zij en haar omgeving steeds meer één werden. “Ik zie het pand nu als een tweede thuis.” Dat vertaalt zich in abstracte werken waarin de rust en beweging van haar werkomgeving samen komen. “Zonder ze te verbinden. Dat is het voordeel van groot werken: je kunt genoeg ruimte laten tussen de verschillende onderdelen op het doek, het laten zijn voor wat het op dat moment is. Iets wat tegenstrijdig is, want over het algemeen wil de mens juist verbinden.”
Herhaling
Hoewel ze graag wat langer was gebleven en ze ook al diverse nieuwe ideeën had, zit het avontuur in het oude Hema-pand er eind januari voor Monique op. Dan komt er weer een winkel in. “Dat was ook zo afgesproken. Jammer wel, want het is me prima bevallen. Of het voor herhaling vatbaar is? Zeker. Mocht de mogelijkheid zich voordoen en er is een geschikt pand beschikbaar dan zal ik zeker van de kans gebruik maken een nieuwe uitdaging aan te gaan.”
Voor meer informatie over het werk van Monique Romeijn in het voormalige Hema-pand, klik hier.
