Negen jaar geleden stelde Pauline Volkert zich de vraag wie er voor haar dochter Jaimy, geboren met het downsyndroom, zou zorgen als zij er niet meer zou zijn. De reguliere zorg bood niet wat ze zocht en dus ging ze op zoek naar een alternatief en richtte dagbesteding La Oya op, in voormalig klooster Nazareth. Over wat ze in de afgelopen jaren meemaakte schreef ze het boek ‘De stille kracht van Downtalent’.
Tekst: Jac Buchholz | Beeld: La Oya
‘Jaimy als richtingaanwijzer in mijn leven’. De ondertitel van Pauline Volkerts boek is veelzeggend. Haar dochter heeft haar geleid naar waar ze zich nu bevindt, oprichtster van en zorgondernemer bij dagbesteding La Oya. Ze vertelt hoe ze jaren geleden ontdekte dat de reguliere zorg geen optimale omgeving was voor dochter Jaimy. “Jaimy is hooggevoelig en heeft een rustige en voorspelbare omgeving nodig. In de reguliere, vaak grootschalige zorg kon ik die niet vinden, daarin raakte ze ondergesneeuwd.”
Als lastig ervaren
Pauline was toen nog zakenvrouw met een eigen praktijk psycho-educatie. Ze was onder andere eigenaar van de Lady Business Club en mede-oprichtster van de verkiezing Zakenvrouw Noord- en Midden-Limburg. Ze herinnert zich hoe ze haar eigen ideeën over de begeleiding van Jaimy voorlegde bij de zorgaanbieder waar haar dochter destijds woonde. “Wat u wilt kan niet, was het antwoord. Ik werd als lastig ervaren en kreeg min of meer te horen dat als ik niet inbond ik op zoek moest naar een andere plek voor haar. Dat deed zo’n pijn, maakte me heel erg verdrietig. Het was Jaimy die me toen wist te troosten.”
Moederhart
Het was het moment dat Pauline besloot het roer om te gooien. Wat is er nodig om een omgeving te creëren waarin het kind volledig centraal staat, waarin ieder kind gerichte zorg en aandacht krijgt, was de vraag die ze zich stelde. “Ik besloot uitvoerig onderzoek te doen; iets wat uiteindelijk twee jaar heeft geduurd. Mijn studie psychologie kwam van pas, maar ik sprak ook met tal van relaties uit allerlei vakgebieden.” Ze keek niet alleen naar wat op dat moment nodig was, maar ook naar de toekomst, naar waar ze met haar ideeën naartoe wilde, naar toekomstige behoeften. “Vervolgens heb ik, vooral geleid door mijn moederhart, een concept uitgeschreven.”
Bevestiging
Ze knikt vervolgens naar de naast haar zittende Pia Smits, sinds vorig jaar naast de al aanwezige professionele kracht en vrijwilliger eveneens actief voor La Oya. “Pia is afgestudeerd in de toegepaste psychologie en heeft onderzoek gedaan naar knelpunten in de zorg. Zij wist op wetenschappelijke wijze te onderbouwen wat ik zoal heb ervaren. Die bevestiging was wel fijn.”
Terughoudend
Na de uitgebreide onderzoeksperiode besloot Pauline zeven jaar geleden te starten met dagbesteding La Oya, een plek met zorg op maat voor kinderen als Jaimy. Uitgangspunt daarbij is dat de vraag ‘wat is/kan er niet?’ is vervangen door ‘wat is er nodig?’. Ze lacht: “In het begin was er bij andere ouders veel terughoudendheid. Ze waren bang uitgestoten te worden door de reguliere zorg als ze met mij in zee gingen. We begonnen dan ook heel kleinschalig, met twee kinderen, nu zijn het er elf.”
Zichzelf zijn
Tegenwoordig wordt La Oya breed gedragen, onder meer door allerlei ambassadeurs en het bedrijfsleven. Het is een plek waar de kinderen zichzelf kunnen zijn en hun vaardigheden kunnen ontplooien. “Geheel vanuit hun persoonlijke kwaliteiten.” Inkomsten uit betaalde opdrachten, maar bijvoorbeeld ook de opbrengst van haar boek, gaan naar de vriendenclub van La Oya, bedoeld om leuke dingen te doen die normaal gesproken door bezuinigingen niet zouden kunnen. Pauline geeft aan dat ze zorgvuldig naar de samenstelling van de groep kijkt. “Het moet klikken tussen de kinderen; daar hebben ze zelf ook een stem in. Het moet goed voelen als er een nieuwe jongen of meisje bij komt.”
Boek
Een paar jaar geleden besloot Pauline samen met Jaimy naar Bali, waar haar roots liggen, te reizen. Een bezinningsreis waarbij ze antwoorden hoopte te krijgen op vragen over haar eigen toekomst, die van Jaimy en van La Oya. “Mijn belangrijkste vraag: kan een vrouw op eigen kracht haar ambities leven? Dat kan, zo heb ik de afgelopen jaren laten zien.” Op Bali voelde ze ook de inspiratie voor het onlangs verschenen boek opnieuw opborrelen. “Ik voelde dat ik mijn ervaringen van me af wilde schrijven. Mijn eyeopeners, de veranderprocessen en inzichten wilde ik met de wereld delen. Liep al langer rond met het idee een boek te schrijven en ik ben er op Bali aan begonnen. Oud-journalist Peter Janssen gaf me het laatste zetje en tijdens de lockdown heb ik het afgerond.”
Plannen
Ze voelde ook de noodzaak over haar ervaringen te schrijven voor mensen die in een soortgelijke situatie zaten of zitten. “Ik krijg veel reacties van mensen die zich in mijn verhaal herkennen. Daarnaast wilde ik laten zien dat dit geen werk voor me is maar een roeping. Een missie? Ja, zo mag je het ook noemen.” Want, merkt ze tot slot op, er liggen nog heel wat plannen die ze wil verwezenlijken en stapsgewijs wil uitvoeren. “Binnenkort houden we een logeerweekend. Om de ouders te ontlasten maar vooral om de kinderen die logeerervaring mee te geven. Een volgende stap is een gezamenlijke vakantie. En dat is dan de opmaat naar kleinschalig wonen.” En dan, is het dan klaar? Pauline begint te lachen. “Tja, het zou mooi zijn als er meer La Oya’s komen, verspreid over Nederland. Huiselijke, veilige omgevingen waarin de kinderen zichzelf kunnen zijn, met zorg op maat en alle mogelijkheden om hun kwaliteiten tot het maximale te ontplooien.”
Het boek ‘De stille kracht van Downtalent’ is te koop bij Boekhandel Koops en via de site van Pauline Volkert
