Het is één van de pijnlijkste maatregelen die het kabinet tot nu toe heeft moeten nemen: het op slot doen van de verpleeghuizen. Geen bezoek meer voor de bewoners. Veel mensen mogen hun geliefde vader, moeder, partner, broer of zus voorlopig niet meer ontmoeten. Hoe gaan families daar mee om? En zijn er tussenoplossingen mogelijk zodat er toch contact ontstaat?
Tekst: Rob Buchholz | Beeld: VenloVanbinnen
Veel verpleeghuizen en andere zorginstellingen hebben inmiddels maatregelen genomen, zodat er toch contact mogelijk is. Een videoverbinding via telefoon of Skype is daarbij de meest gebruikte optie. Maar veel families vragen zich ook af: we mogen niet naar binnen, maar mag de bewoner wel naar buiten? Hoe zit dat precies?
Geen protocol
Bij de GGD Noord-Limburg hebben ze daar geen sluitend antwoord op. “Wij adviseren het beleid van de RIVM te volgen en verder bepalen instellingen zelf waar de grens liggen,” aldus een woordvoerder. De contactbeperking betekent dus niet: helemaal geen contact? “Wij hebben voor het naar buiten gaan geen protocol en laten het besluit bij de instellingen zelf. Het is hun eigen verantwoordelijkheid en wij spelen daarin geen rol.” Ook bij De Zorggroep lijkt men enigszins verrast door de vraag. “Wij willen dat de mensen zoveel mogelijk binnen blijven. Hoe het precies de komende weken zal uitpakken is nu nog te vroeg om te zeggen,” aldus een woordvoerder van de zorgorganisatie.” Het RIVM wilde op de vraag over het naar buiten gaan van bewoners, geen reactie geven.
Zwaaien
Hoe zit het met de dagelijkse praktijk? Hoe ervaren families deze periode? Zowel De Beerendonck als De Meeuwbeemd vallen onder het beleid van De Zorggroep. De moeder van Marianne Delsing-Smits woont op De Beirendonck. Hoe is het daar nu? “Mam mag niet meer naar buiten. In eerste instantie alleen geen bezoek meer, maar wel naar buiten. Dat mag nu dus ook niet meer. Het enige dat wij kunnen doen is boodschappen of andere spulletjes afgeven bij de sluis, de plek tussen voor- en tussendeur. Onze moeder is 92 jaar en nog vrij helder van geest. Ze snapt wat er speelt en is altijd graag op zichzelf geweest, maar vindt de situatie wel vreemd. Een paar dagen geleden zei ze: ‘Ik heb de oorlog meegemaakt, dode mensen op straat zien liggen, complete verwoeste gebouwen gezien, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt.’Het is haar te stil op straat. Ze ziet zelfs geen Duitse auto’s meer. Soms loop ik langs De Beerendonck, bel haar op en dan loopt zij met haar mobieltje naar de raam om even naar elkaar te zwaaien. Zo lang het niet anders kan, is dat een prima oplossing.”
Goed verzorgd
Het klinkt als berusting, maar het de periode dat geen contact mogelijk is, moet volgens Marianne Delsing-Smits ook niet te lang duren. “Nee, zeker niet. Voor haar niet en voor ons niet. Als zij verdrietig wordt, heeft dan vanzelf ook gevolgen voor onze gemoedstoestand. Waar ik wel van baal is dat we weken regen hebben gehad en sinds het contactverbod is het stralend, zonnig weer. Ik zou zo graag willen dat ze even naar buiten kon om te genieten. Wat ons op de been houdt, is dat we weten dat ze goed verzorgd wordt.”
Eerste etage
Ook Mike Daemen bevindt zich in een rare situatie. Zijn 90-jarige moeder woont inmiddels anderhalf jaar in De Meeuwbeemd. Op de eerste etage. Maar naar binnen, mag dus niet.“Ja dat is heel vreemd. Ik kan langs het raam lopen, haar zien, zwaaien en soms maakt een medewerker even raam open om te babbelen. Meer is nog niet mogelijk. Mam snapt het niet goed. Toen ik haar vertelde dat we niet door de voordeur mochten, was haar reactie: ‘maar jong, dan kumpse toch achterum.’ Ze moet de hele dag op haar kamer blijven. Zelfs het gezamenlijk eten met de groep kan niet meer. Haar maaltijd krijgt ze op de eigen woning gebracht en daar moet ze het alleen opeten. Ook dat is lastig en vreemd voor haar.”
Menselijk contact
Daemen heeft dezelfde wens als alle andere families. Dit moet niet te lang duren. “Dat sociaal isolement is niet goed voor deze groep senioren. Wat doet het met haar? Zeker als dit te lang duurt. Het is nu stralend weer. Ze moeten naar buiten kunnen en menselijk contact voelen. Bij voorkeur natuurlijk van de eigen kinderen. Nee, ik heb eigenlijk nog niet gevraagd of ze wel naar buiten mag. Overhandig haar aan de deur en houdt afstand. Ja dat zou een goede tussenoplossing zijn.
Tot die optie mogelijk is, kijken Mike Daemen en zijn zus dagelijks in het elektronisch dossier.Daarin lezen ze dat het goed gaat. Ook hebben ze er alle vertrouwen in dat moeder in goede handen is, maar toch. “Dit is verre van ideaal. Soms stoppen we briefjes in de mand met boodschappen. Die leest ze. Een videoverbinding is namelijk te ingewikkeld voor haar. Een klein apparaat met beeld. Dat is voor mam een andere wereld. We kijken van dag tot dag wat mogelijk is.”
