Het huidige gebouw van de Sint Martinusschool, gelegen aan het Rosarium, werd precies 40 jaar geleden geopend. Bij aanvang van het schooljaar 1980/1981 betraden 200 paar kinderbeentjes hun nieuwe schoolgebouw. In een decor van spanning, gegiechel, verwondering en stille dromen. De basisschool. De plek die van invloed is op een groot deel van je leven en zorgt voor onuitwisbare herinneringen.
Tekst: Rob Buchholz | Beeld: Archief Sint Martinusschool
Ik behoorde tot eerste groep afzwaaiers van deze school. Wij waren de eerste zesde klassers (huidige groep 8) die aan het einde van dat schooljaar afscheid namen van die veilige omgeving. We namen afscheid van elkaar en van onze kindertijd. De wereld lag vol ongeduld op ons te wachten.
Symbolische verhuizing
Het is bijzonder dat wij nog één jaar in dat gebouw les mochten krijgen. Het grootste deel van deze groep begon in het schooljaar 1974/1975 nog in het oude gebouw aan het Rosarium. Maar tijdens de kerstvakantie moesten we verhuizen naar een ander gebouw gelegen op de hoek Valuasstraat en Noord Buitensingel. Iedere leerling droeg iets mee tijdens die symbolische verhuizing: een stoeltje, een vuilniszak of een paar boeken. Maar liefst 4.5 jaar lang was dat gebouw ons tweede thuis. Dat er problemen waren rondom de nieuwbouw aan het Rosarium, daarvan hadden wij als kinderen geen weet. Dat waren problemen voor grote mensen. Wij spraken over Suske & Wiske, Asterix, de Tina of Eppo, de docenten, onze ouders, Toppop, De Familie Knots, De Vijfsprong, The Dolly Dots, KISS, Abba, The Police, de eerste vlinders in de buik en over onze onschuld.
Eerste steen
De eerste steen van de nieuwe school werd gelegd op 11 november 1979 (naamdag Heilige Martinus) en ruim negen maanden later was er de geboorte van dat nieuwe gebouw. Een feestelijke dag waarbij Monseigneur Mayala uit Tanzania aanwezig was. Dankzij foto’s komen er herinneringen van die dag boven, maar ook die zijn beperkt. Herinneringen zijn er vooral aan mijn klasgenoten, mijnheer Frans van Nieuwenborg, de schoolfeestjes, onze musical (Het koffertje van Mijnheer van Dalen) en aan dat gebouw zelf. Telkens als ik er nu langs loop denk ik even aan toen. Dan kijk ik stiekem naar boven. Daar waar ons klaslokaal was, boven het paadje naar de ingang voor leerlingen. Dan ben ik blij dat wij nog les in dat gebouw hebben gehad. Waar veel traditionele schoolgebouwen gesloopt zijn, staat onze Sint Martinusschool nog fier overeind.
Reünie
Tijdens een reünie van de zesde klas, die we een aantal jaren geleden organiseerden, stapten we echt terug in de tijd. Deze kleinschalige reünie paste perfect in het gebouw en de huidige directeur Frank Giessen gunde ons alle ruimte om het hele gebouw te gebruiken. Hij gaf een rondleiding, we organiseerden een speeddatesessie waardoor iedereen de kans kreeg om kort met een voormalig klasgenoot even face-to-face bij te kletsen. Dat brak het ijs en zorgde direct voor de eerste verrassingen. We voerden een facetimegesprek met een ex-leerling die tegenwoordig in Canada woont. We stonden in de aangrenzende Sint Martinuskerk even stil bij een te jong overleden klasgenootje en… we zaten weer voor een uurtje in onze eigen klas. Ieder op de eigen plek en Mijnheer van Nieuwenborg als docent voor de groep. De tijd had stil gestaan. De sfeer was als vanouds. Waar tijdens de reünie afgelopen jaar in de Venlonazaal vanwege het 125-jarig bestaan van de school misschien meer gelachen werd, daar was die kleinschalige reünie uit 2014 bijna magisch. De sfeer van toen was voor een aantal uren terug. En dat was vooral te danken aan het feit dat we weer in het schoolgebouw mochten zijn. Ons schoolgebouw. Een school die nog grotendeels intact is en waar -ondanks alle moderne aanpassingen en het nieuwe onderwijs- de tijd lijkt stil te staan. De aanwezige fotoalbums vol plaatjes van toen, zorgden die avond voor nog meer gesprekstof. Foto’s uit onze kindertijd en jeugd die sommigen zelfs nooit eerder gezien hadden.
Levenservaringen
Soms is het goed dat er nog zulke plekken zijn. Zeker in deze hectische tijden, is het goed om weer even te voelen wie je was, waar je vandaan komt en met wie je essentiële levenservaringen gedeeld hebt. Samen gehuild om de stomste dingen. Samen gelachen om de gekste voorvallen. Samen groot geworden door te delen en niet te oordelen. Samen een schat aan herinneringen opgebouwd. In dat kenmerkende gebouw dat 40 jaar geleden de deuren opende en het decor vormt voor oneindige verhalen en herinneringen van duizenden Venlose kinderen. Zo’n veilige plek om groot te worden, gun je ieder kind.
Of alle toekomstdromen en wensen die bij aanvang van het schooljaar 1980/1981 mee naar binnen werden gedragen ook realiteit zijn geworden, durf ik niet te zeggen. Aan de hand van de aanwezigen tijdens die reünie uit 2014 weet ik wel dat de meeste oud-klasgenoten goed terecht zijn gekomen. Misschien niet op de gedroomde plek. Wel op een andere veilige plek die hopelijk voor net zoveel warmte en sfeer zorgt als dat de Sint Martinusschool in dat laatste jaar aan ons gaf.
