Niet alleen Leo Hagens en Geert Driessen begonnen hun verkoopcarrière op de platenafdeling van Dom van de Bergh. Ook andere medewerkers van Sounds waren in de leer bij de winkel van Hill van den Bergh. Zij haalt zelf herinneringen op aan de twee jubilarissen en het tijdperk waarin Dom van den Bergh bekend stond als dé popspeciaalzaak van Venlo.
Tekst: Rob Buchholz | Beeld: archief Dom van den Bergh
Bij veel mensen uit Venlo en omgeving zal de herinnering aan deze zaak op de Vleesstraat (tegenover het pand van V&D) nostalgische gevoelens oproepen. De meterslange entree met aan beide zijden etalages. Dan de route langs TV’s, ijskasten, stofzuigers en stereoapparatuur om vervolgens rechtsachter in de hoek bij de platenafdeling te belanden. De plek waar Geert en Leo naar eigen zeggen dus het vak leerde. Hill van den Bergh glimt van trots als ze met die uitspraak geconfronteerd wordt. “Dat vind ik leuk om te horen. Maar weet je van wie ik de kennis over muziek heb geleerd? Van Appie Legius (van het befaamde duo Appie & Henk), maar vooral van Hans Thijssen. Die wisten zoveel van alle nieuwe ontwikkelingen in de popmuziek. Hans nam met mij de Amerikaanse Billboardlijsten door en hij wist precies wat er speelde in Engeland. Aan de hand van hun tips deed ik de inkoop. Appie hielp bovendien vaker op zaterdag mee in de winkel.”
Witte Blues
Hill van den Bergh (door het personeel decennialang trouw aangesproken als mevrouw Hill) begon eind jaren 60 op de platenafdeling van de zaak waar haar man eigenaar was van de wit- en bruingoedwinkel. Een begrip in Limburg want de broers van Pim van den Bergh stonden aan het roer in andere steden als Maastricht en Sittard. Maar alleen Venlo was voorzien van een platenafdeling. “Die afdeling bestond al sinds eind jaren 50,” zo herinnert Hill Van den Bergh zich. “Daar zijn nog 78-toeren platen gemaakt van schellak verkocht. In de periode dat ik begon was de witte Blues bijzonder populair. De muziekstijl waar Johan Derksen zich nu nog steeds hard voor maakt. Denk aan Nederlandse bands als Cuby & The Blizzards, Q65, maar ook de Indorock van The Blue Diamonds. Dat wij bepaalde platen van die stijl verkochten was toen al bijzonder voor Venlo. De tips uit dat genre kreeg ik weer van een vertegenwoordiger. Ja, Dom van den Bergh stond eind jaren 60 al bekend als een echte popspeciaalzaak.”
Sociale ontmoetingsplek
De plek dus waar Leo Hagens vanaf 1973 en Geert Driessen een jaar later stonden. “Het waren vaste klanten. Echte popjongens. Echte liefhebbers. Dat was ik zelf in de loop der jaren ook geworden. We leerden bovendien van elkaar. Zij van mij. Ik van hun. Als je eenmaal begint, wil je steeds meer weten. Daarom had ik ook echt lol in het werk. Eigenlijk was het geen werk. Wij deden alles met plezier en maakten lange dagen. Maar dat heb ik nooit als een probleem ervaren.” Behalve de passie en kennis is er bij het Dom van den Bergh van toen nog een duidelijk vergelijk te trekken met het Sounds van nu. Het was een sociale ontmoetingsplek voor echte liefhebbers. “In die tijd waren het nog vooral jongeren. Dan smeten ze de schooltassen in een hoek, zochten een elpee uit, namen plaats op een kruk en gingen luisteren.” Pim van den Bergh vult zijn vrouw lachend aan: “Hier kon en mocht alles. Behalve hasj gebruiken. Dat werd niet getolereerd.” Klantvriendelijkheid was volgens Hill van den Bergh altijd essentieel voor de verkoop. “Dat heb ik het personeel altijd meegegeven. Ja, dus ook Geert en Leo, maar diverse andere jongens die later bij Sounds zijn begonnen als Henk Huijs en Herman Poels kregen dezelfde verkooplessen mee.”
Enorme aantallen
Hill van den Bergh bevestigt de verkoop van enorme aantallen die in de jaren 70 eerder regel dan uitzondering waren. The Byrds, The Eagles, Jesus Christ Superstar, de rode en blauwe verzamelaar van The Beatles. “Als een artiest een nieuwe plaat uitbracht, kochten we tevens het eerdere werk in. Een nieuw album wekte weer de interesse van nieuwe liefhebbers en die waren op zoek naar oudere platen.” Behalve het echte popwerk waren het tevens de gloriejaren van veel Nederlandse en Duitse acts: Heintje, Corry Konings, trompetduo De Gebroeders Brouwer, Vader Abraham, James Last, Ernst Mosch, Max Greger. Volgens Pim van den Bergh was muziek toen heel essentieel in het leven van mensen. “De Gebroeders Brouwer hebben hier ooit opgetreden. Ze speelden boven op de luifel van de zaak. Er stonden rijen mensen door de hele Vleesstraat. Van C&A tot aan de Markt.” Hill van den Bergh knikt bevestigend. “Wij moesten heel alert zijn welke artiesten op zaterdagavond bij Duitse shows als Zum Blauen Bock optraden. Die werden op maandag direct ingekocht. Daar kwamen de mensen voor.”
Feestdagen
Honderden, soms duizenden exemplaren werden van singletjes of elpees verkocht. Ondanks concurrentie van diverse andere platenzaken als De Muziekcentrale, Ram Bam, Disco Dancer, Kwak, Satisfaction, King, Odeon en de platenafdelingen bij zowel Hema als V&D. Dom van den Bergh was dé popspeciaalzaak. “Wij woonden boven de winkel. De trap lag vol met elpees. Maar ook in de gang. En in de speelkamer van de kinderen lieten we speciale kasten plaatsen waar de voorraad in kon. Tijdens de decembermaand stonden de bestsellers in grote aantallen ingepakt klaar. Met rood inpakpapier voor Sinterklaas en in het groen voor Kerstmis.” Een periode van lange dagen en korte nachten. “Na sluitingstijd maakten we nog zelf de zaak schoon, vulden de voorraad bij, deden de administratie. Maar we hebben dat nooit als vervelend ervaren. Het was vooral leuk en gezellig.” Op de vraag of er foto’s zijn uit die periode moeten beiden bekennen dat die er eigenlijk niet zijn. “Tegenwoordig maken de mensen van alles foto’s met hun telefoon,” aldus Pim van den Bergh. “Maar toen pakte je niet even het toestel en plaatste een rolletje om een foto van bepaalde momenten te maken. Dat gebeurde toen gewoon niet. Wij hebben ze in ieder geval niet. Alleen deze (zie onder) waar een klant in 1980 door een vertegenwoordiger in de zaak wordt gehuldigd. Nee, ik heb geen idee wie deze mensen precies zijn. Meer hebben we helaas niet.”
Een van de weinige bestaande foto’s gemaakt in de zaak. Een klant wordt door een vertegenwoordiger gehuldigd als winnaar van een prijsvraag die Dom van den Bergh had uitgeschreven.
Twee aparte fabrieken
Volgens Van den Bergh was het was de kunst om in augustus al de bestellingen voor de feestmaand goed op orde te hebben. “In die jaren was er nog sprake van een aparte fabriek die de platen deed persen en een fabriek waar de hoezen gemaakt werden. Vooral dat laatste was lastig. De hoezenproducenten liepen vaker achter de muziek aan en dan kon de plaat niet worden uitgeleverd. Gelukkig bestelden wij vaak enorme aantallen. Als de collega’s in de stad waren uitverkocht, hadden wij nog een voorraad staan. We kochten echt enorme aantallen in. Op het hoofdkantoor in Sittard keken ze wel eens bezorgd naar alle facturen, maar we verkochten het.”
Klassiek en internationaal
Tijden veranderen. De versplintering in de popmuziek zette zich eind jaren 70, begin jaren 80 in. “Die undergroundscène kreeg ik niet onder de pet,” zo biecht Hill van den Bergh eerlijk op. “De tijd van enorme verkoopaantallen nam in de jaren 80 af. Ja van de eerste Kinderen voor Kinderen elpee, maar ook van Prince en de Venlose Vrijbuiters verkochten we nog enorme hoeveelheden, maar het veranderde.” Met het vertrek van Geert en Leo ontstond niet veel later Sounds. “Wij hebben toen bewust een keuze gemaakt. Zij werden de popspeciaalzaak. Onze focus was meer gericht op internationale artiesten zoals Nederlandstalig, Duits en Frans, maar ook klassieke muziek. Dat laatste is mede dankzij de opkomst van de cd een gouden greep geweest. Wij werden lid van de Nederlandse Klassieke Vakhandel en waren specialist voor heel Noord-Limburg. Ook de Duitse liefhebber wist ons te vinden. Als je een Duitser goed helpt en adviseert, komt hij altijd weer terug. Op hun beurt gaven zij ons ook weer advies. Francien Julicher was in die jaren mijn belangrijkste kracht in de zaak. Ook zij had veel kennis van de muzieksoorten die wij verkochten.”
Hill van den Bergh en Francien Julicher medio jaren 90.
In 1994 verhuisde Dom van den Bergh naar de Beekstraat en in 2000 deed ze de zaak over aan keten Music House. “Het was mooi geweest. Het was de tijd van downloaden en cd’s branden. Bij ons werden vaak de hoesjes gestolen. We zijn op het juiste moment gestopt. De ontwikkelingen in de popmuziek gaan zo snel. Waar je vroeger maandenlang bepaalde albums verkocht, daar is het tegenwoordig twee weken in en dan is er weer een andere trend. Sounds pakt dat prima op. Maar wij hebben echt fantastisch mooie jaren beleefd.”
