En weer viel Natuurslagerij Schreinemachers in de prijzen. Tijdens de internationale vakwedstrijden van Confrérie des Chevaliers, een Europees broederschap dat jaarlijks keuringen van ambachtelijk gemaakte producten organiseert, wist Toine Schreinemachers met zijn team vijf prijzen te pakken. Alweer. Wat is het geheim van dit succes? Is er überhaupt een geheim? Zijn die andere slagers nu zo slecht of is dit Venlose familiebedrijf zo goed? Een gesprek met Toine over het ambachtelijke vakmanschap, zijn passie, natuurlijk de prijzen en het bijzondere compliment van zijn vader.
Tekst: Rob Buchholz | Beeld: Rob Buchholz en Natuurslagerij Schreinemachers
Dat Toine in de zaak staat was niet direct een jeugddroom. De jongste van de twee zonen koos voor een carrière in de reclamewereld. Hij zette met veel succes een eigen bureau op in Eindhoven, terwijl zijn broer Joep koos voor het vak van slager. Toch besloot Toine op enig moment om toch in de zaak van zijn ouders te stappen. Vanwaar die rigoureuze carrièreverandering? “Eigenlijk zijn daarvoor twee redenen. Ik moest in de reclamewereld steeds meer met de ellebogen werken en kon daarbij niet mezelf zijn. Dat begon te irriteren. Bovendien lieten mijn ouders en broer regelmatig horen hoe druk het in de zaak was. Op enig moment hakte ik de knoop door en besloot om voor mijn familie te kiezen. In twee weken tijd werkte ik de lopende opdrachten van het reclamebureau af en stapte in de slagerij.”
Opleidingen
Het was een rigoureus besluit, waar Toine tot de dag van vandaag geen moment spijt van heeft gehad. Van een beperkt aantal uren per dag werken tot lange dagen van 12 tot 14 uur in de weer zijn. Van louter werken met het hoofd tot ook fysiek zwaar werk verrichten Een heel verschil. “Ik sta iedere dag met een lach op mijn gezicht op en ga vervolgens fluitend naar de zaak. Dat doe ik vanaf de eerste dag.” Slager word je echter niet zomaar. Hoe heb je het vak geleerd? “Door gewoon jarenlang opleidingen te volgen en direct mee te helpen in de zaak. Ik kwam als 27-jarige in een klas vol jongens die net van de middelbare school kwamen. Maar mijn drijfveer was natuurlijk heel anders dan bij sommige anderen. In amper drie jaar tijd wist ik alle certificaten te halen. De meeste andere leerlingen hebben daar in totaal wel acht jaar voor nodig.”
Kwaliteit en beleving
De combinatie van de twee broers werkte perfect. Toine was het creatieve brein en werd meer het gezicht van de zaak. Joep was de harde werker die meer op de achtergrond actief was. Toch ontstond bij Joep eenzelfde gevoel als dat zijn jongste broer een paar jaar eerder had: zit ik wel op het juiste pad? “Daarover hebben we samen veel gepraat en uiteindelijk koos Joep voor een heel andere richting: installatietechniek. Daar lag zijn hart. Hij is nog één jaar in de zaak gebleven en heeft toen zijn carrièremove gemaakt.” Toine bleef samen met zijn ouders en diverse medewerkers bezig met de ontwikkelingen van het slagersbedrijf. Zijn creativiteit – waarmee hij in de reclamewereld zo succesvol was – kon hij ook in deze zaak kwijt. “In mijn hoofd is het nooit rustig. Ik denk altijd na hoe het anders kan en vooral beter. Dat gaat van nieuwe producten ontwikkelen tot meer aandacht voor de totaalbeleving in de zaak. Dat is eigenlijk net zo belangrijk als het leveren van een kwaliteitsproduct.”
Spiegel voorhouden
Toine bedacht het concept bij de verbouwing van de winkel en hij was de eerste in Limburg die met een Foodtruck de festivals en bedrijven bezocht. Tevens was hij de bedenker van Venlo Vers, de eerste online versshop van heel Nederland. Ook is de term Natuurslagerij door hemzelf bedacht en zijn er inmiddels meer collega’s in het land die deze gebruiken. En inmiddels wordt hard gewerkt aan eigen webwinkel die vanaf 1 april online gaat. Volgens Toine gaat het niet alleen om leuke dingen te bedenken. Hij houdt zichzelf en de zaak ook regelmatig een spiegel voor. Wat gaat niet goed? Wat kan beter? “Die minpunten zet ik op een groot stuk papier. Dat krijgt een plek bij het hakblok. Een plek waar ik dagelijks vaak te vinden ben. Dan ga je automatisch over oplossingen nadenken. We zijn een slagerij midden in het centrum. Dat is eigenlijk niet de meest gunstige plek. Er zijn in de straat geen directe parkeervoorzieningen. Je hebt te maken met collega’s in de wijken, dus moet je onderscheidend zijn. Met die term Natuurslagerij hebben we een verhaal te vertellen. Een verhaal over een natuurlijke smaak. Wij maken geen gebruik van kleurstoffen, conserveringsmiddelen of e-nummers. Het is puur vlees. Onze vaste klanten herkennen die puur natuurlijke smaak inmiddels en blijven die hoge kwaliteit verwachten. Dat zijn niet alleen Venlonaren, ook mensen uit de regio en toeristen weten onze zaak inmiddels te vinden. Dat is de waardering voor alle energie die je er als vakman in stopt.”
Keurmeesters en klanten
De klanten van Natuurslagerij Schreinemachers herkennen de producten op smaak en spreken daar hun waardering over uit. Hoe gaat dat bij keurmeesters van de diverse wedstrijden waar de Venlose slagerij aan meedoet? Zijn die inmiddels ook aan de smaak gewend? Of is Schreinemachers gewoon zo goed en zijn de anderen zo slecht? Toine lacht. “Echte slagers die slecht vlees verkopen, bestaan niet meer. De prijsstunters die meegaan met de massaproducten van supermarkten zijn inmiddels verdwenen. Als particuliere zaak leveren Nederlandse slagers allemaal kwaliteit. En bij de wedstrijden weten juryleden echt niet dat het om mijn vlees of ander product gaat. Er staat geen bordje met onze naam bij de grillrollade. Maar gewoon nummer 56. Van daaruit spreken zij een oordeel uit. Een keurmeester proeft onbevooroordeeld ons product. Een klant spreekt waardering uit door te blijven komen. Zowel de waardering van de klant als het oordeel van de gecertificeerde keurmeesters zijn belangrijk voor mij.”
Prijzenkast
En zo wist Schreinemachers afgelopen week dus opnieuw succesvol te zijn bij een vakwedstrijd waar ongeveer 500 producten uit diverse Europese landen gekeurd werden. Drie keer goud (zwarte kip, mayonaise en grillrollade) en éénmaal zilver (coburgerham) plus de speciale erkenning met Prix d’Honeur International. Een ereprijs voor totale presentatie en uitzonderlijk vakmanschap. Hangt de prijzenkast inmiddels niet overvol? “Haha. Dat valt wel mee. Maar het zijn er inmiddels wel meer dan honderd,” zo telt Toine snel uit. “Het begon al bij mijn ouders. Ook zij waren onderscheidend. Zo was mijn moeder in 1965 de eerste gediplomeerde vrouwelijke slager van Nederland en later de eerste vrouwelijke bestuurder bij diverse brancheverenigingen. Een tijdje hebben zij niet meer aan wedstrijden mee gedaan, maar na enige tijd begon ik toch weer die uitdaging te zoeken. Het is een soort van waardering. En als een product eenmaal de status van goud heeft gekregen, blijft het goud. Daarom doen we ook telkens met andere producten mee.”
Waardering
Waardering krijgen Toine en zijn team voldoende uit het land. “Er zijn door corona geen beurzen, maar normaal gesproken merken we toch dat veel andere slagers ons aanspreken. Onze mening wordt gewaardeerd. En dat komt mede door die prijzen. Maar ik durf in alle bescheidenheid te zeggen dat het bij onszelf begint. Ik wil anders denken en zoek de grenzen op. Daarvoor krijgen we de waardering. Dat maakt veel goed. Zeker in deze tijd waarin ook onze inkomsten flink gedaald zijn. Ik mis de omzet van festivals, horeca, bedrijven, toeristen en veel andere passanten. Als ik puur calculatief kijk naar het aantal uren dat ik in mijn werk stop, dan blijft een heel laag uurloon over. Mijn huisarts zegt wel eens: je bent net over de 50, maar hebt inmiddels een werkverleden van een 70-jarige opgebouwd. Ooit zal er slijtage ontstaan, maar daarvan is nu nog geen sprake. Zoals gezegd: ik ga nog iedere dag met een grijns op mijn gezicht naar het werk.”
Veel complimenten dus, maar het mooiste compliment kreeg Toine van zijn vader toen deze op zijn sterfbed lag. “Mijn ouders zijn van een generatie waarbij complimenten geven niet zo aan de orde was. Ze zeiden wel eens:”Als het niet goed gaat, hoor je het vanzelf.’ De laatste woorden die mijn vader echter tot mij sprak zal ik echter nooit vergeten. Hij liet weten hoe trots hij op mij was en op de zaak. Pap vond het geweldig hoe ik de zaak verder ontwikkeld had. Dat compliment op dát moment zegt mij meer dan dagelijks schouderklopjes krijgen. Die hebben na verloop van tijd geen betekenis meer. Zijn compliment was voor altijd.”
