Het is alsof ’the perfect storm’ over het detailhandelslandschap trekt. Beginnend met de start van de pandemie, meer dan twee jaar geleden, die deuren deed sluiten, maximale bezoekersaantallen introduceerde en een loket aan de deur. In de maanden waarin de regels versoepelden, kampten we vooral met vertrouwen. De consument ging liever niet naar de weer drukker wordende winkelcentra. Twee jaar op rij moesten de winkels sluiten enkele weken voor kerst.
Tekst: Rogier Knipscheer | Beeld: Peter Janssen
Ook dit jaar startte met gesloten deuren. Maar gelukkig niet lang en het voorjaar bracht meer dan zonneschijn. Het vertrouwen keerde terug terwijl aan de andere kant het belang van lokaal nog op het vizier van de klant stond waardoor het weer gezellig druk in de straten en winkels werd. Eventjes. Want toen viel Rusland Oekraïne binnen.
En voor de duidelijkheid, de ongemakken die ik hier omschrijf staan totaal niet in verhouding tot dat wat Oekraïne treft, maar na twee jaar malaise treft het de detailhandel wel flink. De indexering. Tien procent. Het wordt in veel gevallen doorberekend in de huur, tenzij er een coulante huurbaas is die voor onderhandeling gevoelig is. Dan de energieprijzen die opeens door het dak heen schieten waardoor ondernemers die daarvan afhankelijk zijn zwaar in de problemen komen. Daarbovenop dienen vanaf oktober achterstallige belastingen terugbetaald worden.
Om het voor de detailhandel helemaal af te maken heeft de regering besloten om de gestegen kosten te compenseren met een flinke verhoging van het minimumloon. Nobel. Maar een sigaar uit andermans doos. Die kosten komen namelijk ook weer te liggen bij de detaillist die na de eerder genoemde pijnpunten al niet eens meer weet waar de eindjes liggen. Laat staan ze aan elkaar weet te knopen.
Een storm. Wij hebben dikke muren en we slaan ons er wel doorheen. We zullen de deuren, net als voorgaande jaren, sluiten zodra het luchtscherm bij de deur aanschiet. Niet alleen voor de kosten, maar hoe onzinnig is het om de helft van de straat te verwarmen? Maar ontsloten blijven de deuren, zeven dagen in de week. En ik maak me zorgen. Niet om onze eigen winkel. Wel om anderen. En daarmee ook wel weer om onszelf want een binnenstad ontleent haar bestaansrecht aan het collectief. Eén is niets, allen is alles. En we moeten het vertrouwen hebben dat het collectief sterk genoeg is en dat de klant blijft komen. Als ik spreek met collega-ondernemers dan delen ze mijn zorgen maar kijken ze tevens, net als wij, naar de toekomst, worden er weer plannen gesmeed en samenwerkingen aangegaan. Dat geeft hoop. Dat geeft vertrouwen. Dat geeft kracht. Daar kan geen storm tegenop.
